Αllegro| Μαρία Πανούτσου

With tapping we follow our destiny

Α: Τι κάνεις τώρα;

B: Συνηθίζω στην ιδέα ότι δεν υπάρχω

ότι μια άλλη ύπαρξη, μια γυναίκα

που προσπαθώ να εξοικειωθώ μαζί τη,ς

με βοηθά να τελειώσω

κάποιο ημιτελές δικό μου

Έτσι αρχίζει το δικό μου ταξίδι, εδώ και λίγο καιρό.

Χωρίς πρόσωπο χωρίς, γραμμές σώματος.

Μια ύλη που μοιάζει με ανθρώπου κατάλοιπα.

Χάνω σιγά - σιγά ότι μου χάρισε η φύση.

Παρακολουθώ την απώλεια,

Και την συντροφεύω με συρτά βήματα, 

Χορού πυρρίχιου.

δεν γυρνώ προς την ιστορία, 

δεν γυρνώ προς την επιστήμη, 

δεν γυρνώ προς τους ήρωες, 

 δεν γυρνώ προς την εξουσία, 

δεν γυρνώ σε παντοδυναμίες,

δεν γυρνώ προς τον έρωτα,

δεν γυρνώ προς τον άνθρωπο,

Τεμάχια του κορμιού μου, 

εξέχουν από τύμβο της Αθηνάς.

Ίσως να ξέχασα την Αρκτεία τελετή, 

 με τα σφιχτά τα βήματα γύρω από την λεκάνη,

 ή τον χορό του θανάτου με μόνη κίνηση,

την, έκφραση προσώπου σε αναρώτηση.

Εμμέλεια με φώναζαν από κοντά και μακριά.

Και εμμελώς με ύβρη, ξεπληρώνω τις χάρες μου, με αγνωσία, με αμνησία.